Je hebt van die dagen, dat je ochtendkring nét wat langer duurt dan je had ingepland. Job was jarig en heeft zijn nieuwe robotkatje mee, Rik heeft zijn zwemdiploma gehaald en Lara wil toch echt nog even haar nieuwe kleren aan klas laten zien. Als je dan eindelijk met je eerste instructie van de dag wilt beginnen, duurt het natuurlijk ook nét wat langer dan normaal voordat de kinderen er klaar voor zijn. Job moet zijn potlood nog even slijpen, Rik mist zijn gum en Lara moet toch echt zó nodig plassen dat ze het niet meer kan ophouden. Dat begrijp ik dan ook wel weer na zo’n extra lange kring, dus ze mag snel naar de wc. Ondertussen vraag ik me af of ik nog iets van les kan geven voordat het pauze is.
Eindelijk…
Dan heb je het toch voor elkaar. Alle kinderen hebben hun nadenkertje op de hoek van hun tafel gelegd en zitten klaar voor hun dictee. En dan zie je opeens vanuit je ooghoek dat het begint te sneeuwen. Eerst vallen er nog maar een paar vlokjes, maar langzaam begint het echt wat voor te stellen en het plein verandert in een witte vlakte. Gelukkig ben jij nog de enige in het lokaal die de sneeuw heeft opgemerkt, dus wijselijk houd je het nog even stil. ‘Des te leuker als we zo naar buiten gaan’, denk je nog. Maar dan hoor je opeens een enthousiaste kreet: ‘SNEEUW!’. Lara kijkt dolgelukkig naar buiten en daar gaan alle ogen van het spellingswerkboek naar het raam. Weg concentratie…
Sneeuw!
Als je als leerkracht wilt dat ze toch wat gaan leren van de spellingles is er nu nog maar één goede reactie. Geheimzinnig zeg ik dat iedereen zo snel mogelijk zijn jas moet aantrekken en een stokje moet zoeken, voordat het te laat is en alle stokjes onder de sneeuw zijn verdwenen. Het sneeuwdictee wacht! Alle kinderen kijken me verrast aan, maar doen wat ik zeg en na vijf minuten staan de kinderen met een stokje om me heen op het witte plein. Dan kan het dictee beginnen. Wat een concentratie opeens!
Als we naar binnen gaan ziet Rik de werkboeken op tafel liggen en zucht: ‘Ah nee… moeten we nu nog het dictee doen juf?’. Als ik zeg: ‘Huh? Dat dictee hebben we net toch al gedaan? We gaan toch niet twee keer hetzelfde dictee doen?’, kijkt Rik me trots aan. ‘Oja, dat dictee hebben we al gedaan. Geef je straks in de pauze weer een dictee juf?’ Natúúrlijk doe ik dat, heb ik mooi een extra les gegeven voor als er weer eens een ochtendkring net wat langer duurt dan ik had gepland…!