Als ik ‘s ochtends richting school rijd, is het pikkedonker. En ook als ik de school uitloop, is de zon allang onder. Ik ben blij dat ik twee keer per dag over het schoolplein mag wandelen als mijn klas buiten speelt, want vrolijk word ik niet van zo weinig licht.
Toch laat ik me niet kisten en ga ik op zoek naar de voordelen van deze donkere ochtenden. Ik bedenk dat als ik de zonneschermen omlaag doe, het digibord uitzet en alle lampen uit doe, het dan nog donkerder is in de klas. Perfect voor de meest knusse inloop die er is: ‘lampjes-lezen’. Alle kinderen mogen een zaklamp meenemen, een lekker hutje bouwen en dan in het donker in hun boek lezen.
Als ik mijn plan met de klas deel, is iedereen gelijk enthousiast. Ze kunnen niet wachten tot het morgen is, behalve Mick. Hij staart chagrijnig voor zich uit en zegt zelfs: ‘Bah, stom’. Ik vraag wat er is, maar hij blijft mokken. Als hij zijn jas en tas pakt om naar huis te gaan, probeer ik het nog eens. ‘Mick, kun je me uitleggen waarom je niet zo’n zin hebt in lampjes-lezen?’ Mick zucht en dan komt bijna huilend het hoge woord eruit. ‘Ik heb geen zaklamp en die kan ik nu toch ook niet meer kopen voor morgen?’ ‘Aha’, zeg ik, ‘dat is een probleem dat we kunnen oplossen samen… Heb je thuis iets anders wat licht geeft? Een lampion van Sint Maarten of een lichtje op je slaapkamer dat je in het stopcontact kan steken?’ Mick doet demonstratief zijn rits dicht en zegt op zijn meest chagrijnige manier ‘Nee, ook niet.’ Ik opper nog dat ik wel iets voor hem mee wil nemen dat licht geeft, maar niks helpt. Mick is niet op te vrolijken.
De volgende ochtend staan sommige kinderen al klaar voor de school voordat de inloop begint. Er ontstaat gelijk een fijne leessfeer in de klas en iedereen geniet van deze donkere start van de dag. En dan komt Mick binnen. Ik verwacht alweer een bozig gezicht, maar hij heeft een heel trotse blik in zijn ogen. ‘Ik heb toch iets gevonden juf. Mijn vader heeft een mobiel en daar zit een zaklamp op. Kijk maar! Ik heb dus papa’s mobiel meegenomen.’ ‘Mick,’ vraag ik voorzichtig,’ weet papa ook dat je zijn mobiel hebt meegenomen?’ ‘Nee’, zegt Mick, ‘jij zei toch dat ik het kon oplossen en dit heb ik thuis gevonden.’
Gelukkig heeft ook de moeder van Mick een mobiel en de klas is zó geconcentreerd aan het lampjes-lezen dat ik wel even een telefoontje kan plegen. Mick leest ondertussen heerlijk in zijn leesboek met de zaklamp-functie aan. Na een kwartier staat er een grote versie van de chagrijnige Mick van gisteren in de deuropening. Maar als hij zijn zoon met de zaklamp in alle rust ziet lezen, volgt er ook snel de herkenbare trotse blik. ‘Mick, je vader heeft zijn mobiel weer nodig’, zeg ik tegen Mick. ‘Ja, het is ook zo donker buiten hè pap?’